O, wat goed! Wat bijzonder, maar ook zwaar. Dat zou ik nooit kunnen, wel dankbaar werk zeker … ? Dat zijn ongeveer de eerste reacties als mensen horen dat je vrijwilliger bent bij een hospice.
In de hospice wordt er ook vooral geleefd. Het is voor onze gasten het laatste huis en thuis. Een bijna-net-als-thuis-huis. Een huis waar je je veilig en geborgen mag en gaat voelen. Voor onze gasten en dierbaren kan deze laatste levensperiode in de hospice waardevol zijn. Voor ons als vrijwilligers blijft het bijzonder om deze laatste periode van iemands leven en voor hun naasten iets te mogen betekenen. In welke vorm dan ook en voor ieder op zijn of haar eigen wijze.
Er ontstaan mooie gesprekken en momenten. Soms is een luisterend oor of een aanraking al voldoende. De aandacht die we geven aan onze gasten en naasten kan verzachtend zijn. Het is vooral heel dankbaar en een verrijking om vrijwilliger te zijn in de hospice. In elk seizoen, maar de decembermaand is juist door de feestdagen toch een beetje anders. Net als thuis zijn er de versieringen, de kerstboom, de lekkernijen, de bezinning, maar bij ons in de hospice is er ook het bewustzijn van de laatste keer.
Iedereen weet dat; onze gasten, de naasten van onze gasten, de thuiszorg-medewerkers, de huisarts, de nachtverpleegkundige en de vrijwilligers. Soms maakt dit het extra moeilijk, maar de laatste keer kerstmis kan ook heel bijzonder zijn.
De hospice is halverwege december omgetoverd in kerstsferen met een mooie grote kerstboom in de centrale hal en ook de andere centrale ruimtes waren voorzien van guirlandes met lichtjes en een extra kerstboom in de mooie grote keuken. Er zijn vele extra lichtjes in de hospice in deze donkere dagen.
De diensten in het rooster van de decembermaand en tijdens de feestdagen zijn snel opgevuld. Veel vrijwilligers vinden het juist fijn om deze feestdagen een dienst te draaien in de hospice.
Afgelopen kerstdagen waren voor een van onze gasten bijzonder. Op 1e kerstdag was er voor onze gast een samenzijn met de haar familie georganiseerd in de vorm van een kerstbrunch aan de grote keukentafel in de hospice.
De familie had allerlei lekkernijen meegenomen inclusief champagne, waar zij allen mee proosten. Er werd muziek gemaakt door kinderen en kleinkinderen. Het was een mooi tafereel met een lach en een traan. En een mooie herinnering voor allen die haar lief hadden, wetende dat het einde dichtbij aan het komen was
Op 2e kerstdag hadden wij samen onze V3-dienst in de hospice, het was een vredige kerstdag in de hospice. Tegen de avond gaf onze gast bij haar dochter aan, dat ze nog wel een slokje van de champagne van gisteren lustte; er was nog over en het was een heel lekkere, en hij bruiste nog, zei ze. Ze wilde graag ook met de dienstdoende vrijwilligers proosten.
En zo werden er 4 kleine glaasjes gevuld met de champagne en stonden wij, samen met dochter in de kamer bij het bed van onze gast. Met mooie woorden van onze gast en het glaasje champagne in onze handen, proosten we met elkaar,
“Op de toekomst” zei ze!
Wat een bijzonder mooi moment mochten wij, samen beleven op deze 2e kerstdag, dit was voor ons een cadeautje. Met een brok in onze keel verlieten wij de kamer in de wetenschap, dat wij de komende dagen ook geen dienst meer zouden hebben in de hospice en wij onze bijzondere gast niet meer zouden zien. Dit moment was voor ons ook een heel mooi afscheidsmoment, zonder dat het werd uitgesproken.
We proosten namelijk zoals onze gast dat graag wilde, “Op de Toekomst”, heel bijzonder. Met zo’n gevoel en een dienst met een gouden randje op deze 2e kerstdag, mag je dan naar huis gaan.
Kees en Nicole