Corona vraagt veel aanpassingen en beperkingen in ons dagelijks leven en in de hospice in het bijzonder. Voor de gasten, hun bezoekers, maar ook voor de vrijwilligers. We vroegen hen hoe zij de effecten van de pandemie in hun werk ervaren. Hun reacties kun je hierna lezen in een monoloog geschreven in de ik-persoon.
Saamhorigheid
In deze coronatijd ervaar ik mijn werk als vrijwilliger in de hospice als een uitje. Je komt dan letterlijk weer met meer mensen in aanraking. Thuis kan dat niet of nauwelijks, zolang je maar één gast per dag mag ontvangen. Ik vind de onderlinge saamhorigheid ook toegenomen. Dat zie je bijvoorbeeld als er plotseling een dienst openvalt; die is weer snel gevuld. Noodgedwongen moesten we tijdelijk vijfuurs-diensten doen, voor niemand was dat een probleem.
Wennen aan regels
In het begin moest ik zelf erg wennen aan de coronaregels: zowel binnen als buiten de Hospice. Ik moest wennen aan het afstand houden: juist in de Hospice wil je dichtbij de gasten kunnen zijn en wil je ze steunen - ook door ze aan te raken - iets wat nu niet kan en mag. Dat geldt ook voor het contact met de familie. Als iemand verdrietig is, sla ik graag een arm om de schouder, maar dat gaat nu echt niet. Voor mij betekent het echt dat er letterlijk en figuurlijk een afstand is tot familie en vrienden van de gast. Wat ook niet fijn is, als je iemand de toegang moet weigeren.
Toch raak je in de loop van deze pandemie gewend aan de afspraken hoe we ons moeten houden aan de maatregelen.
Gemis aan keukengeluiden
Wat ik ook mis, is dat je met familie in de keuken even een kopje koffie of thee kon drinken. Zittend aan de keukentafel en luisteren naar hun verhaal. Ik genoot ervan als ze heerlijk aan het kokkerellen waren, terwijl de kleinkinderen aan de tafel konden tekenen, puzzelen of een spelletje doen. Voor hen was het dan ook heel fijn om even afstand te nemen tot hun zieke familielid.
Niet meer uitgeleiden
Ook vind ik het jammer dat er geen uitgeleide meer mogelijk is met veel vrijwilligers erbij. In de pre-Coronatijd kon je bij de uitgeleide zijn en op die manier je medeleven tonen en de familie condoleren. Nu kan het zo zijn dat er, voor mijn gevoel, een abrupt einde is gekomen aan het verzorgen en verwennen van de gast. Je kunt het niet meer afsluiten op de manier die we gewend waren.
Hoop op betere tijden
Hopelijk worden we allemaal op korte termijn gevaccineerd en kunnen we misschien stapje voor stapje weer terug naar het oude normaal.
Bijzonder blij dat in de hospice tot op heden (maart 2021) geen corona is geconstateerd. Ik hoop dat alles gauw weer wordt zoals het was vóórdat corona zijn intrede deed. Belangrijk is uiteraard dat alle vrijwilligers en de medewerkers van Vitras en de Buurtzorg gezond blijven en hun werk in de Hospice kunnen blijven doen.
Ik, de vrijwilliger
