Nuttige invulling na pensionering Mia Brinkman is nog steeds voor velen ‘Juf Mia’, de gewaardeerde leerkracht van basisschool de Wegwijzer. Inmiddels ruim 13 jaar met pensioen. Maar stilzitten is niks voor haar. Gedreven vanuit haar geloof om te "werken met de talenten die je hebt," zocht ze een nieuwe, nuttige invulling voor haar tijd.

Persoonlijk verdriet De stap naar het hospice kwam dertien jaar geleden, toen Hospice Duurstede voor het eerst vrijwilligers wierf. Mia meldde zich aan en werd aangenomen. Haar start verliep echter anders dan gepland. Kort voor de opening overleed haar eigen man in het buitenland. Dit was een zware tijd, niet geschikt om direct in de hospice aan de slag te gaan. Anderhalf jaar later startte ze alsnog. Tegen haar kinderen vertelt ze: “Wat ik niet voor papa heb kunnen doen, dat doe ik nu voor de gasten in het hospice.”
Sfeer is vaak opgewekt Veel mensen hebben een groot misverstand over vrijwilligerswerk in een hospice. “Mensen denken dat het een vreselijke sombere bedoening is, dat de dood boven je hangt,” legt Mia uit. “Niets is minder waar. Hoewel het werk je confronteert met de eindigheid van het leven, is de sfeer vaak heel opgewekt.”
Intieme blik op de dood “We weten allemaal dat de dood bij het leven hoort. Dat besef je hier wel,” zegt Mia. Ze vertelt over de verrijking die het is om te zien hoe sommige gasten naar het einde toeleven. Ze herinnert zich een meneer die opgewekt over zijn euthanasie sprak: “Mijn vrouw staat al te zwaaien.” Het is een intieme blik op hoe mensen met de dood omgaan. En die is voor iedereen anders. “
Luisterend oor De kerntaak van de vrijwilligers is om het verblijf voor de gasten zo comfortabel mogelijk te maken. Ze houden zich vooral bezig met ondersteunende taken, zoals een praatje, koffie en thee brengen, een keer een boodschap doen. Soms gaat de zorg verder dan de muren van de hospice. Zo stapte Mia een keer op de fiets om te controleren of de urn van een echtgenoot van een gast nog goed stond op de begraafplaats. “Dat was gelukkig zo, daarmee kon ik haar geruststellen. Dat is waardevol om te doen.”
Ook voor de familie is ze vaak een luisterend oor, soms voor zaken die helemaal losstaan van het familielid dat bij hen te gast is. “Mensen willen hun verhaal met je delen. Dat voelt als een voorrecht.” Over de sfeer en cultuur binnen het hospice merkt ze op dat deze collegiaal is: “We zijn er voor de mensen. Onderling loopt het prima.” Voor de zware zorg wordt de thuiszorg ingeschakeld. De diensten duren vier uur; ’s nachts is er een verpleegkundige aanwezig.
Vriend worden kan ook Behalve door vrijwilliger te worden – mensen zijn altijd nodig – kan de hospice ook op andere manieren ondersteund worden. “Waardering is belangrijk, en dat kan door vriendschap te tonen. Hetzij met een donatie of door je aan te melden voor de nieuwsbrief. Aandacht en waardering doet een mens goed,” besluit Mia.
|